مادر

وقتهایی که سکوت می کرد انگار زبانش تغییر می کرد و به زبان باد و نسیم

.سخن می گفت

.و البته ناگفته نماند که گاه گاهی صدای طوفان می داد

.آن وقت ها که چون نسیم جان و روح را می نواخت، نوازنده ای خبره بود

.که هرگزنفهمیدیم کی ساز زدن را آموخت و یا کجا
،بعضی روزها آفتابی نحیف بود بر تن زخم دیده ی ابر

.بعضی وقتها چیزی می گفت و بغض آسمان را می ترکاند
لحظه های مهربانیش ، آبی می شد روان

.و تن خاک خورده ی سنگ را پاک می کرد، نهر
.هر چه بود به مهر
.با عشق می نواخت، با عشق از هم می درید
...رفت با دیگری
.عاشق بود
حتی تا آخرین لحظه ی عمرش هم نگفت چرا آن روز

.همه مان را به آتش کشید
.هرگز تنفر را به ما نیاموخت